معبود من!
معبود من!
اگر تو محرومم کنی، کیست که روزیم دهد
واگر تو خوارم نمایی چه کسی یاریم خواهد کرد؟
معبود من!
ازغضب تو و فرود آمدن خشم تو به تو پناه می برم.
معبود من!
اگر من شایستگی دریافت رحمت تو را ندارم ،
از تو سزاوار است که با گشایش پهناورت، بر من ببخشایی.
معبود من!
اگر ازمن درگذری، چه کسی از تو شایسته تر به گذشت می باشد
واگر عمرم به سر رسیده باشد وهنوز عملم موجب نزدیکی به تو نشده باشد،
اقرار به گناهانم را نزد تو، وسیله ودستاویز نزدیکی به سمت تو قرار می دهم.
معبود من!
همانا گناهانم را در دنیا پوشانیدی ومن به این پرده پوشی در آخرت محتاج ترم .
همانا در دنیا حتی نزد بندگان شایسته ات نیز گناهانم را فاش نکردی؛
پس در روز قیامت، نزد آنها که شاهد می باشند، رسوایم مکن.
معبود من!
آن که تو را بشناسد، ناشناخته نخواهد ماند
وهرکس به تو پناه آورد به یقین خوار وبی مقدار نخواهد گشت
و هر که را تو به وی رو نمایی به سروری رسد
پروردگارا!
وارستگی کامل، موهبتم فرما و دیدگان دل ما را به فروغ نظر به خودت ، روشن ساز
تا دیدگان دل ما، حجاب های نور را از میان بردارد و به معدن عظمت متصل شود
وجان های ما همچون شعاع، به خورشید عزّ قدست آویخته گردد.
(قسمتی از مناجات شعبانیه)
