آنان که به غیرتشان برمی خورد نخوانند

 حکایت ها حکایت غریبی است. حکایت, حکایت غریبه بودن است. غریبه بودن با همه, حتی با خویشتن.

دیر زمانی است که صدای اذان صبح پدربزرگ گوشمان را آزار می دهد وصدای بی مفهوم نوار درگوشمان حکمفرما شده است. حسنکِ کتاب فارسی دیگربرای مرغها دانه نمی ریزد, حسنک گوشواره به گوش می کند وکفش پاشنه بلند می پوشد.او موهایش را دم اسبی پس کله اش می بندد.

دیگر کوکب خانم کتاب فارسی که خانم معلم می گفت, شیر نمی دوشد, کوکب خانم مانتو چسبان کوتاه خریده وپیتزا مصرف می کند.

 همان سفره هایی که دیروزازعطرنان محلی لبریز بود, اینک پرازنان فانتزی وغیره شده اند.

حنای مادربزرگ جای خود را به فرومش و...داده. به جای دستانی که نیازمندانه به سوی آسمان دراز می شد, اینک ناخن های لاک زده, آسمان را نشانه گرفته اند...

اما خویشتن خویش را دریابیم!به ما چه مربوط که سوسنگرد را با 120اسوه ازبهترین خوبان, له کردند. به ما چه مربوط که دختران وزنان سوسنگرد را ازداغ پدران وعزیزانشان به سوگ نشاندند! واصلاً چه می دانیم که تانک چیست؟ وچگونه سری زیر آن له می شود....!

یاد خیلی چیزها برایمان کهنه شده اند. یاد پوتین های سوخته, یاد پلاکهای گل گرفته درزیر خاک, یاد استخوان های پوسیده شده, یاد دستانی که وقتی دست می دهی تازه می فهمی پلاستیکی اند, یاد پاهای له شده درزیر تانک, یاد زانوهای قلم شده...

یاد همه چیزهایی که دارند فراموش می شوند...

و ما بی صدا نظاره می کنیم که چگونه فرهنگ یک ملت را به تاراج می برند...وگاه خودمان دانسته یا نادانسته به این آتش دامن می زنیم...

واما هفته ای که درپیش داریم هفته دفاع مقدس است که شاید خیلی ازماها اگر ببینیم تلویزیون دارد درمورد آن صحبت می کند کانال را عوض کنیم ...ولی بهتر نیست به خود بیاییم؟ از چه  می گریزیم از هویت خویش شاید هم عذاب وجدان است؟ 

راستی چرا از خود نمی پرسیم مگر شهدا ازاین ملت, ازاین کشور, ازاین خاک دفاع نکردند؟ وقتی این یک جمله را قبول کنیم, که شکی درآن نیست, خیلی سوال ها به دنبال دارد راستی آن روز که فرزندان این کشوررا مظلومانه شهید می کردند مدافعان حقوق بشرکجا بودند؟ یا نه اصلا چرا راه دور برویم خودمان بعد ازشهدا چه کردیم؟ واینک تو ای دانشجویی که کباده روشنفکری را بردوش می کشی, خود منصفانه پاسخ گوی وجدان خویش باش!

دلم تنگ شهیدان است امشب

که همرنگ شهیدان است امشب

من ازخون شهیدان شرم دارم

که خلقی رابه خود سرگرم دارم

زمن پرسید فرزند شهیدی

که: بابای شهیدم را ندیدی؟

به من می گفت مادر:اوجوان بود

دلیروجنگ جوی وپرتوان بود

نمی دانم چه سودایی به سرداشت!

به دوشش کوله باری ازسفرداشت

قدم درکوچه باغ عشق می زد

به جای خویش، داغ عشق می زد

چه عشقی؟عشق مولایش خمینی

که بوسد تربت سبزحسینی

به امیدی کزآن گل کام گیرد

بگرید تا دلش آرام گیرد

                       «زنده یاد محمدرضا آغاسی»